McVean J, et al. Effect of Tight Glycemic Control on Pancreatic Beta Cell Function in Newly Diagnosed Pediatric Type 1 Diabetes. A Randomized Clinical Trial. JAMA. 2023;329(12):980-989. doi:10.1001/jama.2023.2063.
Στα νεοδιαγνωσθέντα άτομα με ΣΔΤ1 η ρύθμιση του σακχάρου στο αίμα σε επίπεδα που προσεγγίζουν τα φυσιολογικά, εκτιμάται ότι μπορεί να συμβάλλει στη διατήρηση της λειτουργικότητας των β-κυττάρων του παγκρέατος, μέσω της μείωσης της γλυκοτοξικότητας. Στην παρούσα μελέτη, 113 άτομα ηλικίας 7 έως 17 ετών με πρόσφατη διάγνωση ΣΔΤ1 τυχαιοποιήθηκαν είτε να χρησιμοποιήσουν κλειστό σύστημα χορήγησης ινσουλίνης με αντλία (υβριδικό «τεχνητό πάγκρεας»), προκειμένου να πετύχουν πολύ αυστηρή ρύθμιση του σακχάρου, είτε να λάβουν τη συνήθη θεραπεία στην οποία συμπεριλαμβανόταν η χρήση συστήματος συνεχούς καταγραφής της γλυκόζης (CGMS). Επιπλέον, τα άτομα με σωματικό βάρος άνω των 30 kg τυχαιοποιήθηκαν να λάβουν βεραπαμίλη, η χρήση της οποίας έχει συσχετιστεί με βελτίωση της λειτουργικότητας των β-κυττάρων, ή εικονικό φάρμακο. Μετά από χρονικό διάστημα 52 εβδομάδων από τη διάγνωση του ΣΔ, με τη χρήση της δοκιμασίας μεικτού γεύματος (MMTT) δεν διαπιστώθηκε διαφορά στην έκκριση c-πεπτιδίου μεταξύ των δυο ομάδων. Η περιοχή κάτω από την καμπύλη για την έκκριση του c-πεπτιδίου μειώθηκε από τα 0,57 pmol/mL στα 0,45 pmol/mL στην ομάδα εντατικοποιημένης παρέμβασης και αντίστοιχα από τα 0,60 στα 0,50 pmol/mL στην ομάδα ελέγχου (P = 0,89). Το μέσο ποσοστό του χρόνου εντός εύρους στόχου για την ομάδα του υβριδικού «τεχνητού παγκρέατος» ήταν 78%, ενώ αντίστοιχα για την ομάδα ελέγχου ήταν 64%. Στην κάθε ομάδα καταγράφηκε 1 επεισόδιο σοβαρής υπογλυκαιμίας και 1 επεισόδιο διαβητικής κετοξέωσης.
Συμπερασματικά, σε νεοδιαγνωσθέντα με ΣΔΤ1 άτομα παιδικής και εφηβικής ηλικίας η χρήση του υβριδικού «τεχνητού παγκρέατος» συνέβαλε στην επίτευξη καλύτερης γλυκαιμικής ρύθμισης, αλλά δεν απέτρεψε την πτώση των επιπέδων του c-πεπτιδίου, έναντι της ομάδας που ακολούθησε τη συμβατική θεραπευτική αντιμετώπιση.
Επιμέλεια: Πέτρος Θωμάκος